Алмамбет баатырдын оз элинен келиши

Жарадан бою дал болду.

Айбалта, найза көп тийип,

Башы кызыл челек кан болду.

Жалгыз буга кайрылган,

Ошол согуш күнүндө

Астында Кылжейрен тууган мал

                                                    болду!

Айланса болот Кылжейрен

Үй күрөң тартып жөнөлүп,

Эчкидей болгон кайран баш

Кыпкызыл канга бөлөнүп,

Башын жерге салыптыр,

Алып учуп аркырап,

Төрт аяктан учкан таш

Так төбөдө зыркырап,

Эти кызып алыптыр.

Аркардай арыш алганы.

Кытайдын каны Нескара,

Калмактын каны эр Жолой,

Жети балбан биригип,

Астынан чыгып калганы.

Булар менен Алмамбет

Өзү жеке салышып,

Жетөөн кабат сайганда,

Ажырап аттан калганда,

Белинен найза бүктөлгөн,

Аманат жанга күч келген,

Ээринен көчүк кылтайды,

Үзөнгүдөн бут тайды.

Айбалтасын ала албай,

Алтын таман үзөнгү,

Кайра бутту сала албай,

Амал кетип турганда,

Жер айрылып дүркүрөп,

Алоокенин Коңурбай,

Учкан куштай көрүнүп,

Келе жатат күркүрөп.

Астындагы Алгара

Аркардай болуп түйүлөт.

Калың каңгай бул жалгыз,

Кара кылар киши жок.

Алмакең жандан түңүлөт,

Ошондо ак байбиче энеси

Тору бээни миниптир,

Түрмөктөлгөн кара чач

Төбөсүнө түйүптүр.

Ажал жетсе өлөм деп,

Асылым жалгыз Алмама

Караан болуп берем деп,

Өлбөй тирүү турганда,

Кай муратка жетем деп,

Асылым, берен жалгызга,

Медер болсом экен деп,

Белсенип жоого киргени,

Кыбалап курчтан   соктурган,

Кызыл түпөк сыр найза,

Энекең колго алганы.

Алмамбетке жеткирбей,

Алоокенин калчасын,

Бөйрөктөн тосуп калганы.

Чаңга аралаш энеси

Коңурбайдын кара атын,

Жоого минчүү канатын,

Өпкө боор бети деп,

Жүрөктүн төмөн чети деп,

Атын сайсам жедим деп,

Анан өлсөм мейлим деп,

Кыска кармап найзасын,

Көздөп энең калганы.

Алгараны саярда

Көзүн жуумп алганы.

Кере карыш сыр найза

Ылдый тийип калганы.

Кар жиликтин булчуң эт

Була сайып салганы.