Алмамбет баатырдын оз элинен келиши

Кеминде алты жыл жолуң

                                          сактармын.

Желелеп жибек түйөрмүн,

Алмамбет келбей койбос деп,

Кеминде жети жылы күйөрмүн".

Кол кармашып коштошуп,

Бурулча туруп калганы,

Кылчак-кылчак бурулуп,

Алмамбет жолго салганы.

Кылжейрен атын чуратып,

Артыңан чаңын буратып,

Алмамбет келди коргонго,

Атасынын ордого.

Салам берди бүгүлүп,

"Кагылайын атам"- деп,

Кол куушуруп жүгүнүп.

Эми Алманбет кеп айтат:

"Атакем укчу! - деп айтат,

Абайладым көп ишти,

Арты жаман жумушту.   

Эми Эсен канга ишенсең,

Көкө теңир урбайбы!

Ал бузулган турбайбы.

Ажал жалгыз, айда өлбөйт,

Адам уулу кайда өлбөйт.

Өлбөгөн адам не көрбөйт!

Тобокелге саламын,

Каптаган кошуун аламын.

Эсен кан менен Конурга

Кылгылыкты кыламын.

Балапан жүнүм башымда,

Чырымтал жүнүм бетимде,

Калдайган журтту ойлосом,

Кармашуу турат нээтимде".

Алмамбет сөзүн укканда

Азиз кан чоочуп токтолду,

Аюудай болуп бакырып,

Алмамбетке октолду: ,

Угузба андай сөзүңдү,

Уйпалап коём өзүндү.

Жалынсаң укпайм зарынды,

Чымындай кыям жаныңды!

Айттырбай кесем тилиңди,

Агытам кары жинимди!

Жайлоому айрып бер десем,

Көрсөтүп күчүн Коңурга,

Каңгайдын түпкү канына

Уулум, каралык барго оюңда?!

Бул жолуңдан кайт балам,

Бузулсан, чының айт балам!

Айнысаң, чының айт балам,

Азыткы жолдон кайт балам!"

Зыңгырап Алма турганда,

Кылычын кындан алганда,

Жаман көөнү бузулуп,

Жаалы келе калганда,

Азиз кан наалып токтолду,

Алдырады бул кезде

Айтар сөзү жок болду.

Алмамбет акыл ойлонуп,

Суу чыбыктай толгонуп:

"Эми туруп нетейин,

Көрөрмүн буркан* жазганын,

Эми бурутка кирип кетейин".

*  *  *

Энеси Алтынай эми кеп айтат,

"Кулунум укчу, - деп айтат. -

Жаңырыктуу кыядан,

Жалгыз элең уядан,

Эңилчектүү кыядан,

Элкин элең уядан.

Улуктун калдың каарына, -

Убара салар жаныңа.

Жалгыз туума жолборсум,

Каңгай, манжуу бул күндө

Жайлуу жер сага болбосун,

Жайыңдын билдим оңбосун.