Алмамбет баатырдын оз элинен келиши
Конурбай турду жүгүнүп.
Эми Коңур кеп айтаг:
"Э, Эсен кан!-деп айтат.
Коломтодон кор чыкты,
Азиз кандын арамы
Сооп издеп зор чыкты!
Айтсам анык сөзүмдү,
Азиз кандын арамы
Аттан сайып түшүрүп,
Кан жөткүрттү өзүмдү,
Ойгону турат көзүмдү!".
Карарып бети канталап,
Коңурбай турат анталап:
"Таш коргонун талкалап,
Кум коргонун кулатып,
Көөнү бузук санталак,
Экөөбүздү сулатып,
Кыям дейт сенин багыңды,
Кыйратат алтын тагыңды.
Колуңдан өкүм алам дейт,
Сенин илийиңди* которуп,
Башка жолго салам дейт.
Ниети бузук жери бар,
Айтса суук кеби бар.
Көөнүнө келсе арам ит,
Күн батыш көздөй бурутка
Кирип кетер чени бар.
Бул өзү киши ойноочу ит эмес,
Менин, кебиме, каным кулак сал!
Айтканымдан жанбайм деп,
Арыстандай чамынып,
Жете келген Алмамбет
Ордого кирди камынып.
Эр Алмамбет кеп айтат,
Эсен канга эми айтат:
"Кечилдип каны Коңурбай
Азапка журтту салганы.
Койдой башын кескени,
Коёндой ичин жарганы!
Атпай журту сандалды,
Арбытат күндө жанжалды.
Бул Коңурбай заңгарды*
Кой деп айтар жан барбы?!".
Ошол кезде Эсен кан
Эрди-мурду былк этип,
Койбой, дебей, чырт этип,
Чыгып кетти ордого.
Бак-байсалуу коргонго.
"Эсен кан эмес эсер го,
Эл бийлеши бекер го?
Адилет киши деп жүрсөм,
Бир журт куруткан көөсөр* го?"
Муну ойлонуп Алмамбет,
Оюна алып далай кеп,
Эшикке чыкса Эсен кан,
Алмадай башын алсам деп,
Ордодогу капкадан
Жети күнү күткөнү.
Жетинчи күнү болгондо,
Айнектей болгон сулуу кыз
Алмаңа бурала басып жеткени.
Жыпар күнкүп, жез бурап,
Жөн эле кыргоолдой кулпурат.
Кыздын аты Бурулча,
Акыл-эси кыйынча.
Бурулча сулуу кеп айтат:
"Ук Алмамбет! - деп айтат.
Эсен кан бүгүн сени айтты,
Азиз кан өзү көрөр деп
Баласынын аласын.
Аласын байкап алган соң,
Ошондо өзүнөн өлсүн баласы.
Атаңа Алма ишенбе,
Сени атакең салар кишенге.
Бара турган жер камда,
Бата турган эл камда.
Имерилип атаңа,
Аркан-жипсиз байланба.
Балтырың сыяр жер тапсаң,
Баш калкалар эр тапсаң,
Өлгөнчө жүрөм сөзүмдө,
Менин үмүтүм болор өзүңдө!
Убадамды актармын,
Аман болсоң Алмамбет,