Алмамбет баатырдын оз элинен келиши
Тегерегиң темирден
Торго калдың кулунум,
Тереңдиги кырк кулач
Орго калдың кулунум.
Же сабырлык да кылбадың,
Жан күйөр жолдош жыйбадын.
Жайдарым жалгыз Алмамбет,
Энекеңди кыйнадың.
Кагылайын каралдым,
Кыясы кымбат бел тапкын,
Кыйындык түшсө башыңа,
Кыйрашып берчүү эл тапкын".
Анда Алманбет кеп айтат,
"Энеке укчу! -деп айтат.
Гүлбагым урап ор болду,
Күмүшүм чирип бор болду.
Эми күндөшүм дуулап зор болду,
Гулүстөн элим кор болду.
Конурбай башым тепседи,
Кармашсам, колум жетпеди.
Өзгөсүн айтып нетейин,
Менин атама сөзүм өтпөдү.
Алдында эне туралбай,
Менин айламдын ушул кеткени.
Кош энеке, аман бол,
Күн батыш кетти биздин жол!
Ал сөздү айтып Алманбет,
Кыя карап турганда,
Жүзүнө каарын жыйганда,
Ордо бакчуу солондор
Кара жаны чыркырап,
Качып баары дыркырап,
Эшигине байланган,
Эликтей көзү жайнаган,
Окторулуп ойногон,
Ок жыландай сойлогон,
Кылжейренге мингени,
Кылчайбай жолго киргени.
Алманбет бизден качты деп,
Каргадан кабар жеткени.
Эсен кандын ордого
Куш тилиндей бир катты
Кайрылып таштап өткөнү.
* * *
Жаалы келип Эсен кан
Балбандарын чакырат,
Баарын жекип, бакырат:
"Өзөгүмдөн өрт күйдү,
Өз ичимен жоо чыкты!
Ким деп жүрсөм бул экен,
Туулбас десем, туулуу экен,
Арабызда анык жоо -
Азиз кандын Алманбет,
Арам сийдик уулу экен.
Баарыңа айтам ал итти,
Алтайдын белин ашырба,
Бурутту көздөй качырба.
Бурутка аны качырсаң,
Айткан сөзүм билип ал,
Беш-алты жылдын ортосу
Бээжиниңден көрүп ал.
Кокус аны кетирсең,
Жолобогун өзүмө,
Конурбай калдай баш болуп,
Көрүнбөгүн көзүмө!
Алманбет тийсе колуңа,
Эки колун байлап кел.
Өлтүрбөстөн чочкону
Бээжинге тирүү айдап кел!
Байлап, матап, кишендеп,
Жол үстүнөн кыйнап кел!
Алмамбет байлап келгенди,
Салтанаттуу жан кылам.
Ушул турган каканга
Алтын таажы кийгизип,
Алтын такка мингизип,
Канча жылы кан кылам!".
Муну суйлөп калганы-
Камдап жарак-шайманын
Калың кытай биригип,
Алгарага мингизип,
Конурбайды жиберген.
Андан кийин Эсен кан
Эрикпей согуш кылгын деп,
Нескараны жиберген.
Андан кнйин жабдыктап,
Жибериптир Эсен кан