Алмамбет баатырдын оз элинен келиши

Каңгай калмак уруусун

Карап кылып турусуң.

Канчалык кыйын болсоң да,

Сенин узабайт ушул жумушуң!

 Эсен кан кылса чоңдугун,

Көрсөтсө Коңур зордугун,

Коңурбай,өттү го сенин кордугуң!

Журт мүнгүрөп баратат,

Эми жутунганың койгунуң!

Атыңдын башын тарт Конур,

Напсиңди тыйып, кайт Коңур!"

Анда Коңур туруп кеп айтат,

Ачууланып бек айтат:

"Э, Азиз кандын арамы,

Калжыраба! - деп айтат. -

Жер дегениң эмне?

Жериңди бербейм дегеле!

Эл дегениң эмне?

Эрбеңдейсиң жөн эле.

Сен, кайдан чыккан калыссың?

Кара көзүң оёюн,

Кана, кашыма келчи жакындап,

Каныңа бүгүн тоёюн!

Өтүңдү жарып алайын,

Өлүм кылып салайын!

Өлүгүңдү жүктөтүп,

Эсен кандын алдына

Тартуу кылып барайын!".

Ал сөздү айтып Коңурбай,

Очогорун* октоду,

Көзүнөн жалын шыркырап,

Алмамбетке октолду.

Алмамбет кирди акырып,

Доошу кулак тундуруп,

Коңурбайды бет алып,

Сыр найзасын сундуруп.

Алмамбеттин үнүнө,

Ажыдаардай сүрүнө,

Токтолуп Коңур туралбай,

Качырып найза суналбай,

Алгарага камчы салганы;

Алапайын табалбай,

Алактап жөнөп калганы.

Калдай менен жайсаңдар*.

Акылдан танып, чуркурап,

Качып баары дыркырап,

Сыймыгын баштан качырып,

Желегин жерге жапырып,

Жетти Алмамбет акырып.

Алмаңдан найза неткени,

Адырайган чоң Коңур

Алгаранын үстүнөн

Аңтарылып кеткени.

Бооруткалап оңолуп,

Болбой качып жөнөлдү.

Аркасынан калбастан,

Алмамбет кууп өмөлдү.

Каран калган Алгара,

Булуттуу көктүн астынан,

Буралган шибер үстүнөн,

Көрүнгөндө көрүнүп,

Көрүнбөсө жөн эле,

Закым болуп бөлүнүп,

Коңурбай кетти кутулуп;

Кууган Алмаң жете албай,

Кала берди умтулуп.

"Эми туруп нетейин,

Мен да, Эсен канга жетейин,

Барбай кантип калайын!

Тартынбай сөзүм айтайын,

Анан кайра кайтайын".

Аны ойлонуп Алмамбет,

Кылжейрен атын каргытып,

Жөнөп калган кези экен,

Аңгемесин арбытып.

Алмамбет кууп жетет деп,

Кеткен жолун чаргытып,

Капкасы болот коргонго,

Кирип барды Конурбай,

Эсен кандын ордого.

Таазим кылып бүгүлүп,

Эсен кандын алдында