Алмамбет баатырдын оз элинен келиши

Тандап чыкты алдына.

Өлүмгө буюрган кишини

Амая-эсен ал онун

Коё берип ушуну,

Алмамбет катуу жабыгып,

Кара бою талыгып,

Кайра келди үйүнө,

Кабагы карыш салынып.

Чымын тийсе чың эткен,

Чертип ийсе зың эткен,

Корт этме болуп сынат деп,

Сары желим ичирген,

Тийгендин ишин бүтүргөн

Атасы Азаз кандын Акболот

Он колуна алганы,

Кай кетерин биле албай

Каары келип турганы.

Атакеси Азиз кан

Мына ошондо кеп айтат;

"Муну билгин -деп айтат;

Атакеңдин Кан-Жайлак

Коңурбай ээлеп алыптыр,

Көпөмсүгөн чоң калча*

Көтөрүлүп калыптыр.

Калчанын көрүп иттигин

Кантип чыдар жөнүң бар?

Сенин кай жериңде кемиң бар?!

Жайлоому кайрып бербесе,

Калчага алың келбесе,

Кайра келбей өлүп ал,

Караңгы жайды көрүп ал.

Аргымак тандап ат миндиң,

Ок өтпөс соот тон кийдин,

Намысың болсо, жолго сал!..

Атасы мындай дегенде

Алмамбет Кылжейрен оозун

                                             жыйганы,

Коңурундун алдына

Кан-Жайлак сурап барганы.

Кебез белбоо, кең- өтүк,

Кечилдин каны Конурбай,

Келберсиген чиркин-ай,

Мыкты болуп Каңгайга

Толуп калган кези эле,

Кандык атка калдайып

Конуп калган кези эле.

Көк өтүгү чойкоюп,

Көргөндүн көөнү бөлүнүп,

Абайласа адамзат,

Жалаңгычтай көрүнүп,

Эки көздүн кычыгы

Ачылып калган көргө окшоп;

Алайган көзүн караса,

Күүгүм тарткан жерге окшоп,

Алтындан чылбыр жулкунтуп,

Алгарасын булкунтуп,

Алты миң жайсаң, миң калдай,

Атагы кыйын Конурбай.

Көпчүлүккө Алмамбет

Салам берди ийилип,

Көрө калган Коңурдун

Кабагы карыш түйүлүп.

Алмамбет эми кеп айтат:

"Ук, Коңурбай,- деп айтат,

Атакемдин Кан-Жайлак деген

                                            жайлоосун

Кайра кайрып бересиң;

Атыңдын башын сен Коңур

Тартыбыраак жүрөсүң!