Алмамбет баатырдын оз элинен келиши

Караса көзгө илинбейт,

Кайран эрдин энеси

Кайда экени билинбейт.

Калың кытай чогулуп,

Добулбасын кагыптыр.

Алтынайдын сөөгүн

Бир качырга артышып,

Бээжинге жөнөп калыптыр.

Жетип калың кытайдын

Тополоңун тоз кылды,

Качырыша келгенин

Кара жерге туш кылды.

Кармашып жүрүп каңгайдан

Тартып алды энесин;

Көктүгүн дагы көрөсүң.

Койнуна каны толуптур,

Кезикпеске кезигип,

Каражойго тушугуп,

Ак бараң огу сайылып,

Энеси окус болуптур.

Сыр найзаны жерге уруп,

Көзүнөн жашы төгүлүп,

Кырк кабырга сөгүлүп,

Өлгөндү кайра тиргизер

Адамзатта дарман жок.

Эми Алмаңда дарман калган жок.

Ошонетип турганда,

Душманды көр, селди көр,

Туш-тушунан каптаган,

Калың кытай элди көр.

Кайра тартып кокустан,

Каңгай менен согушсам,

Кайран асыл энемдин

Этине жору тоёт деп,

Эки көзүн оёт деп,

Көмүүсүз чөлдө калат деп,

Коломолуу көп каңгай

Кордукту минтип салат деп,

Белинен эңип бүктөдү,

Тору бээге жүктөдү.

Жеңилди деген жаман ат,

Көк-Булуңду токойго,

Энесин койду аманат...

*  *  *

Таң кашкайып сүргөндө,

Жерге жарык тийгенде,

Кетейин деп ойлосо,

Каңгай курчап алыптыр.

Жоболоңдуу шумпайлар

Жолун тосуп калыптыр,

Эми өлүүчүдөй күйүндү,

Өткөрө жандан түңүлдү.

Кайраттанып бакырып,

Эр Мажикти чакырды:

"Башка келген жамандык,

Ушу жерден көрдүкпү,

Ажалдан мурун экөөбүз

Бул токойдо өлдүкпү!

Кара кытай, манжуунун,

Камоосунда жүргөнчө,

Каран түн түшүп башыма

Айдоосунда жүргөнчө,

Келе Мажик чылбырды!".

Чылбырды колго алганы,

Бооруна баса салганы:

"Бек болгун Мажик өзүңө,

Жумгун эки көзүңдү,

Кидирбестен жүрөлүк,

Тетиги бийик дубалга,

Беттеп барып тиелик!".

Ушуну айтып Алманбет

Кылжейрен санга салганы,

Дубалды карап бет алып,

Сүйрөткөнү эр Мажик,

Сүрөп жүрүп калганы,

Дубалга жакын барганда,

Бул дүйнөдө мал таттуу,

Көөдөндөгү жан таттуу.

Эки көзүн жумганы,

Жалгыз жандан түңүлүп,