Манас баатырдын Каныкейге уйлонушу

Жетелеп алды абасы,

Жете келди Манасы.

Шашканын көрүп Чубактын,

Кылчайып артын карабай,

Качканын көрүп Чубактын,

Мурутунан күлдү эми.

Чубактын тула боюн бир карап,

Баатырың туура тартып турду эми:

"Баатыр, сага нетти? - деп,

Кайратың кайда кетти? - деп,

Артыңдан кууган кишиң ким?

Антандашың эппи?-деп,

Эч ким кастык кылган жок,

Эрегишкен тууган жок,

Элеңдейсиң не Чубак?!

Же сени эркек киши кууган жок!".

Каалгадай кашка тиш,

Калайыктан башка тиш,

Кашкайып чыгып алганы,

Баатыр Манас ошентип,

Каткырып күлүп калганы.

Ошондо кебин уккун Чубактын,

Олоңдогон чунактын:

"Оо, баатыр, кыздан чыккан шер

                                                     көрдүм,

Буюрбасын, кабылан,

Мен, кылымга татыр эр көрдүм.

Он эки кыздын кенжеси,

Темиркандын эркеси,

Ойрон болсун Каныкей,

Кудайдын сүйгөн пендеси.

Кара сурдун сулуусу,

Аял заттын нурдуусу,

Чиркин-ай, артык тууган бала экен.

Арыстаным, төрөм, өзүңө

Ылайыктуу жан экен!

Узун чачтын ыктуусу,

Ургаачынын мыктуусу.

Бул өңдөнгөн жан болбойт,

Каныкейди албасаң,

Эгерде ишиң оң болбойт.

Төрөм, сөзүмө кулак салыңыз,

Темиркан кызы Каныкей

Колукту кылып алыныз.

Каныкей алсаң, баатырым,

Арбыйт экен дөөлөтүң,

Түгөнөт экен мээнетиң.

Аябай жыргап жаныңыз,

Ачылат экен багыныз!

"Айкөл, төрөм, тилимди ал,

Айтканымды билип ал:

Жекеге чыксам, ал сайды,

Найзасы сынды быркырап,

Ойрон Чубак иниңдин

Айласы кетти чыркырап.

Ээрден көчүк кылтайып,

Куруп калган Чубактап,

Акыл качып, эс тайып,

Эки өңүрүм далбактап,

"Сакта! Кудай, сакта!" - деп,

Качып чыктым калдактап.

Бул Каныкей бейбактан

Көк найза тийди соорума,

Көмө сайып коёрдо,

Менин Көкала калды сообума.

Олоңдой болгон кара чач

Төбөгө кынап  түйгөндө,

Аркамдан кууп жүргөндө,

Алеңгир* жаа, сыр жебе

Аябай мени сүргөндө,

Арыстаным тосуп чыкпасаң,

Чийбейт беле сызыкты,

Таласка чейин кубалап,

Кылбайт беле кызыкты.

Каныкей албай жол болбойт,