Манас баатырдын Каныкейге уйлонушу

Арыстанын, Чубак жол жүрүп

Аазгана эмес, мол жүрүп,

Астындагы Көкала

Баскан жери быркырап,

Учкан куштай дыркырап,

Кызыл кылыч Зулпукор,

Кынай белге илиптир,

Кандайын байкап көрмөккө,

Кайраттуусун билмекке

Кең Букарга келиптир.

Катыра жүрүп жол чалып,

Канча баатыр кошчу алып,

Ордолуу Букар шаарына

Атынын оозун бурду эми,

Акбалтанын эр Чубак

Алыстан байкап турду эми.

Бууругуп келген Чубакты

Букардык көрүп кеп айтат,

Кеп айтканда нени айтат;

"Эңкейтип пенде алгысыз,

Эч ким чыдап баргысыз,

Көк темирден тон кийген,

Көкала сындуу ат минген,

Караса журөк болк этет,

Каар бетине айланган,  

Жолум үйдөй чоюнбаш

Бир жагына байланган,

Ач айкырык, куу сүрөөн,

Алеңгир жаа, сыр жебе,

Айтканына көнбөсөк,

Азыр салат аңгеме,

Оңураңдап кол салса,

Орто жерден оргудай,

Он эки капка Букарды,

Ойлоп турсам, ушул шер

Түк чыгарбай соргудай".

Бул кабарды укканда,

Жалпы Букар чайпалып,

Төгүлүп кете жаздады.

Каарды Чубак баштады.

Журт чуркурап турганда,

Чууга кулак тунганда,

Он эки кыздын кенжеси,

Кудайдын сүйгөн пендеси,

Кара сурдун сулуусу,

Аял заттын нурдуусу

Темиркан кызы Каныкей

Баатыр бейбак болуучу.

Барган жерге калайман

Салган бейбак болуучу.

Эр Чубакты көргөндө,

Эликтей болуп түйүлүп,

Темиркандын алдына

Азыр жетти жүгүрүп.

Атакесин муңайтат,

Каныкей сулуу муну айтат:

"Атаке, ажалым жетсе өлөйүн,

Амалым жетсе ошого,

Мен бир кагыш кылып көрөйүн.

Жеңдирсем ушул баатырга,

Кордукту койдой көрөсүң,

Калбай баарың өлөсүң.

Жеңер болсом ошону,

Тикесинен салармын.

Кайра тартып Букарга,

Келбегидей кылармын.

Атаке, сенин шаарыңы

Эки айланып ушул дөө,

Көрбөгүдөй кылармын.

Ал да жалгыз, мен жалгыз;

Айталаада салышып,

Аябай кызык салайын.

Чапканы жүргөн эменин

Чамасын сынап калайын.

Күчтүүлүгүн билейин,

Күчүм келсе ушуну,

Жерине чейин сүрөйүн!".

Мына ошентип Каныкей

Кең көйнөгүн шымданып,

Келишимдүү түгөнгүр

Кериш киймин тыңданып.

Жоо дегенде түйүлүп,

Эркектин киймин кийинип

Олоңдой болгон кайран чач

Төбөгө кынай түйдү эми.