Манас баатырдын Каныкейге уйлонушу
Чалкадан түшсөк сайышта
Дегениңе көнөлү.
Тилегениң берели.
Сени сайып мен алсам,
Эрдикти эпсиз салайын,
Эңкейтип аттан түшүрсөм,
Башыңды кесип алайын.
Убаданы бек кылып,
Өлө турган шерт кылып,
Дегениңе көнөйүн.
Эңкейтип сайып сен алсан,
Ушул турган жанымды
Сага курман берейин.
Кайдан келген баатырсың,
Жөн сурашып алалык.
Анан кийин беттешип,
Качырып найза саялык!
Менин жайым сурасаң
Темиркандын кызымын,
Эриш бузган, эр сайган,
Эмгектүү жандын өзүмүн!
Кара кандын кызымын,
Каныкей долу өзүмүн*.
Эми кудай урду Чубакты,
Кылым журтту буй кылган
Кыраан өскөн чунакты,
Көкала санга бир салып,
Көк найзаны колго алып,
Саярына камдады.
Кашына келген көп элде
Кенедей акыл калбады.
Кара кашка аргымак
Тартып оозун бурду эми,
"Кезегиңди алгын! деп,
Каныкей керилип карап турду эми.
Акбалтанын Чубагы
Ачуусу келген убагы,
Тегерегин карабай,
Теги жанын аябай,
Кыдырата карабай,
Кылча жанын аябай,
Кызга жетип барганда,
Кыйкырып найза сайганда,
Бели кетти мекчейип,
Көзү кетти чекчейип.
Каныкейге жетти эми,
Жеткен жерден эр Чубак,
"Эмчектин асты ушу" - деп,
"Өпкөнүн анык тушу!" - деп,
Муштап өтүп кетти эми.
Нак соотко тийгенде,
Найзасы кетти бөлүнүп,
Ат башындай ак була
Найзанын учунан учуп көрүнүп.
Мына ошондо Каныкей
Өлүмдөн кайгы жеген жок,
Эр Чубактын найзасын
Кабагым, кашым деген жок.
Акбалтанын Чубагы
Көкала оозун бурду эми,
Кыз Каныкей чунактын
Кезегин берип турду эми.
Каракашка аргымак
Каныкей оозун бурду эми.
Кыргагы темир сыр найза
Кыя тартын сунду эми.
Аккаңкы ээрдин кашы - деп,
Жүрөгүнүн башы деп,
Өлөр жери ушу деп,
Кыйкырып келип тийди эми
Каныкей найза урганда
Көкала тулпар туйлады,
Соотко тийген найзасы
Сексен бөлөк кыйрады.
Караган элге Каныкей
Сокмогу-дүмөк баштады,
Арыстан Чубак баатырды
Көкаланын үстүнөн
Аңтарып кете таштады.
Чындап бейбак сайганда,
Чай кайнамча эр Чубак
Чаркы кетип турду эми.
Аш бышымга эр Чубак
Алы кетип турду эми.
Каныкейди карасаң,
Кабырга сөөгү бүктөлүп,
Эр Чубакты сайганда,
Таш муштаган эмедей
Обу жок жанга күч келип,
Каракашка аргымак
Кармап оозун бурду эми,