Баатырдын торолушу

Акылынан адашып.

Аш кайнамдай токтолду,

Ага чейин кыңк этип,

Айтууга киши жок болду.

Аш кайнамга жеткенде

Алардын шайы кеткенде

Байжигит кепти баштады,

Салмак менен таштады:

"Бу Жакыптын түшү, түш экен,

Бу оңунан келген иш экен.

Куш болгондо, баладыр,

Азыр бала жогунан

Жакыптын көөнү аладыр.

Алтымыш кулач жибек боо,

Аягына такканың,

Ай мунарын* жем кылып,

Асем менен бакканың,

Алтымыш жашка чыкканча

Элин сурап жүргөнү,

Арбак конуп башына,

Аны алла таалам сүйгөнү.

Ажыдаардай айбаттуу,

Арыстандай кайраттуу,

Ошол уулуң эр болуп,

Не кыйындын баарысы

Эсеп берип эл болуп,

Карайт экен көзүнө.

Кара тоодой касиет

Конот экен өзүнө.

Балаңдын, Жакып, орою

Көрүнгөн экен көзүңө".

Бай Жакып боздоп ыйлады,

Байжигит айткан сөзүнө.

Байлап койгон ак шумкар,

Жакыптын келди эсине.

Карчыга болсо,-эр деди;

Ак шумкар кошо байладым,

Муну да жоруп бер деди.

Сууктун түнү-кыш деди,

Шумкар болсо,- кыз деди;

Эр Жакып дагы эстеди,

Эрке токол Бакдөөлөт

Жоругун түшүн тез деди.

Байжигит сөзү мына бул:

"Бакдөөлөт туур эки уул,

Баштагы сөзгө бакканда,

Баянын айтсак угуп тур.

Айтылгандай жоругун,

Алат экен ал экөө

Агасынын орунун.

Көкүрөк чериң жазгандай

Көрүптүрсүң үчөөдөр

Дүйнөдө түштүн сонунун".

Баса келген тууганы

Бата берип тарады,

Барар жолун карады.

Эми жүрөр деп болжоп,

Эр Жакыптын арааны.

Аралдын башын жай алып,

Алтайдын тоосун таянып,

Аксы менен Күчөрдөн

Ичерине чай алып,

Карашаарга мал көктөттү,

Байкуш болуп азгандар

Абакеңе кездешти.

Канчадан көрдү кордукту,

Калмактан көрдү зордукту.

Кыйрынан азган эр Жакып

Кылмышы жоктон өкүндү,

Кыстоону калмак салганда

Кыйналып жаны өкүрдү.

Азган менен тозгондон,

Ата, энеден бозгондон,

Ар кайсысын бир жактан

Айдап келип кошкондон

Түтүнү бир миң жетимиш.

Капкайда калып жер-суусу,

А, чиркин, каңгырап жүрүш

            Кыйын иш!

Азыркысын жайлаптыр

Ак-Уюлдун белине.

Айта берсе сөзү көп,

Азыр кулак салыңыз

Арыстан Манас кебине.